به دنیا آمده ام
به سالِ شور و شعف و حماسه و طغیان
آن زمان که نعره ببرهای عاشق
هنوز در سرزمینم طنین داشت
***
به شهرِ شما آمده ام
به سالِ دروغ و ترفند،
تحقیر و تلخند،
افسون و نسیان،
آن زمان که هر آزادمرد
مُهری از درد
مُهری از کین
بر جبین داشت
***
از شهرِ شما خواهم رفت
به سالی چند،
نه چندان زود،
نه چندان دیر،
پیش از آنکه نعشِ این غربت پیر
بارِ غمبارش را بر شانه ام نشاند
***
از این دنیا خواهم رفت
آن زمان که...
(کیست که داند؟
کیست که داند؟)
آن زمان که طارُمِ خاک
آن ظلمتِ پاک
به خانه ی خویشم خواند
11 خرداد 1387، نیویورک
3 comments:
ما همه مسافر مساوات زمانیم
امدو رفت تعبیر ماست. نه حقیقت محض
ورنه همواره در بستر زمان جریان داریم
Yoyo Baktashno.
Alles sehr interessant. :) Ich hoffe Du bist ut im Iran angekommen. Alles Liebe,
Tim
Ich ging im Walde
So für mich hin,
Und nichts zu suchen,
Das war mein Sinn.
Im Schatten sah ich
Ein Blümchen stehn,
Wie Sterne leuchtend
Wie Äuglein schön.
Ich wollt es brechen,
Da sagt' es fein:
Soll ich zum Welken,
Gebrochen sein?
Ich grubs mit allen
Den Würzeln aus,
Zum Garten trug ichs
Am hübschen Haus.
Und pflanzt es wieder
Am stillen Ort;
Nun zweigt es immer
Und blüht so fort.
Na, wer war das wohl? Wolfgang natuerlich
Post a Comment